Kiedy urząd skarbowy zajmie rachunek bankowy
Nie płacenie podatków w terminie pociąga za sobą szereg konsekwencji. Podatnicy mający zaległości wobec urzędu skarbowego muszą się liczyć z tym, że fiskus dysponuje wieloma narzędziami pozwalającymi na wyegzekwowanie zaległych należności. Tym, po które sięga zdecydowanie najczęściej jest zajęcie konta bankowego podatnika. O wszystkich środkach egzekucyjnych po jakie może sięgnąć organ podatkowy mówi ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Warto być zatem zorientowanym w temacie i wiedzieć, kiedy urząd skarbowy ma prawo do zajęcia konta.
Czy wysłanie upomnienia jest obowiązkowe?
Każdy przedsiębiorca, wobec którego zastosowany został powyższy środek egzekucyjny doskonale wie do jakiego stopnia utrudnia to codzienne funkcjonowanie firmy. Pojawiają się spore kłopoty z dokonywaniem rozliczeń czy realizacją zamówień. Tymczasem w Polsce jest mnóstwo podatników zobowiązanych uiszczać podatek VAT i inne należności, a zadłużonych wobec urzędów skarbowych. Fiskus, chcąc wobec nich wszcząć postępowanie egzekucyjne, jest zobligowany najpierw przesłać im upomnienie, w którym wzywa do tego, by dobrowolnie uregulowali oni wierzytelności. W sytuacji, gdy takiego upomnienia brakuje, podatnik ma prawo w przeciągu 7 dni od momentu, w którym dostał odpis tytułu wykonawczego pójść do sądu, oskarżając urząd skarbowy o to, że nie dopełnił on formalności.
Jak postępują banki?
Postępowanie egzekucyjne może zostać wszczęte nawet wówczas, gdy organ podatkowy nie wydał decyzji, w której sprecyzowana byłaby wysokość należnego podatku. Pobrany on może zostać w oparciu o informacje jakie znalazły się w złożonym przez przedsiębiorcę zeznaniu lub w deklaracji. Warunek jest tylko taki – w dokumentacji musi widnieć zapis o tym, że podatnik został pouczony oraz że otrzymał upomnienie. Odrębną, aczkolwiek problematyczną kwestią jest postawa banków w momencie, gdy otrzymują one zawiadomienia o zajęciu kont określonych podatników. Często jest tak, że blokują wszystkie dostępne na koncie środki – nawet, jeśli jest ich więcej niż suma przeznaczona na spłatę długu. Takie praktyki są uznawane za niedopuszczalne.